Wykonanie obudowy wykopu w technologii VDW

Rozróżnia się następujące typy wykonania:

• zachodząca na siebie ściana z pali wierconych
• styczna ściana z pali wierconych
• rozwiązanie - ściana z pali wierconych bez łuku pośredniego
• rozwiązanie - ściana z pali wierconych z łukiem pośrednim

Krok 1 - Stworzenie szablonu

Półfabrykaty styropianu są układane przed wlewaniem betonu. Szablon zapewnia bezpieczne i jednolite ustawienie pali pierwotnych i wtórnych, a odpowiednia wkładka styropianowa zostanie później rozwiercona.

Krok 2 - Wiercenie pali głównych

Wyrównywanie pionowego ustawienia przewodu wiertniczego nad szablonem i wiercenie pali głównych. Jednoczesne betonowanie pala przy odpowiednim wydobyciu przewodu wiertniczego. Opróżnianie przewodu wiertniczego po każdym wierceniu lub betonowaniu.

Krok 3 - Wiercenie pali wtórnych

Wyrównywanie pionowego ustawienia przewodu wiertniczego nad szablonem i wiercenie pali wtórnych. Jednoczesne betonowanie pala przy odpowiednim wydobyciu przewodu wiertniczego. Opróżnianie przewodu wiertniczego po każdym wierceniu lub betonowaniu. Wprowadzenie zbrojenia w świeżo zabetonowane pale.

Zestaw do wyciągania rur to urządzenie zbudowane z wytrzymałej stali konstrukcyjnej, nadające się do rozkręcania i wyciągania rur wiertniczych. Charakterystykę techniczną zacisku można dostosować do wymagań klienta. Główne części urządzenia to:

1. Zaciski hydrauliczne

Zespół składa się z: górnego obrotowego zacisku blokującego, który umożliwia obrót rur wiertniczych od 0 do 30 stopni oraz dolnego zacisku blokującego, który służy tylko do blokowania i podtrzymywania rur wiertniczych.

2. Zespół rozkręcania

Gdy górny zacisk blokujący mocno zaciśnie rurę, możemy go obrócić za pomocą siłownika hydraulicznego w celu dokręcenia lub rozkręcenia rury.

3. Wyciąganie / podnoszenie rury

Wyciągnięcie następuje dwoma siłownikami hydraulicznymi po zablokowaniu rury przez górny zacisk blokującą – rozkrętak (operację tę można wykonać tylko wtedy, gdy dolny zacisk jest otwarty i nie blokuje rur).

Cechą charakterystyczną rdzeniówek serii "Q" jest sygnalizacja wypełnienia rury rdzeniem lub blokowania rdzenia w trakcie wiercenia. Za sygnalizację odpowiada zawór w postaci dwóch pierścieni gumowych umieszczonych w głowicy rury wewnętrznej osadzonych na wrzecionie i dociskanych sprężyną kompensacyjną. W trakcie wiercenia, gdy rdzeń blokuje się w rurze wewnętrznej, pierścienie są ściskane i ograniczają przepływ płuczki w przestrzeni pomiędzy rurą wewnętrzną a zewnętrzną. Powoduje to wzrost ciśnienia tłoczenia płuczki widoczny na manometrze, który wiertacz identyfikuje jako sygnał o blokowaniu się rdzenia w rurze wewnętrznej. W trakcie przewiercania skał szczelinowatych i spękanych stanowi to znaczące ułatwienie dla wiertacza i poprawia uzysk rdzenia.

Rdzeniówki typu GEOBOR S i CSK różnią się konstrukcyjnie od rdzeniówek „Q” z powodu swojego przeznaczenia do wiercenia otworów geotechnicznych w gruntach nieskonsolidowanych i słabo zwięzłych. Ze względu na charakter przewiercanych skał i użycie dużego nacisku w trakcie wiercenia, w konstrukcji rdzeniówki nie występuje zawór sygnalizujący blokowanie rdzenia. Prosta konstrukcja rdzeniówki umożliwia zastosowanie kilku wariantów rury wewnętrznej dobranych do poboru rdzenia z pisaków, żwirów czy utworów plastycznych (namuły). Skutkuje to dużą skutecznością poboru próbek z gruntów i skał słabo zwięzłych i nieskonsolidowanych.

Jak opisuje pokazana różnica, rdzeniówki typu GEOBOHR i CSK przeznaczone są do wiercenia w gruntach, natomiast głównym przeznaczeniem rdzeniówek typu „Q” jest wiercenie w skałach średnich i twardych.